Voleur de Roses L' Artisan - zapach porzuconych marzeń

W wolnym tłumaczeniu jego imię to "złodziej róż"

Jest w tym coś bardzo romantycznego

Jest wielki ogród, otoczony kamiennym, wysokim murem i rzędem starych drzew

Jest zieleń ich liści i traw

Jest Ogrodnik, dla którego róże są wszystkim

I jest Rosarium - świątynia, a może oaza, a może ten upragniony i z trudem zbudowany raj, ukryty, nie tylko za drzewami, murem, ale i siedmioma morzami, niebami i górami

Każda róża ma imię

Każda inny odcień różu, a wszystkie kochane są tak samo i wszystkie Ogrodnik karmi tęsknotą 

Jest i złodziej

Gotów pokonać siedem: mórz, lądów, nieboskłonów i gór

Po to by zakraść się o mglistym świcie, granatowym wieczorem, gwieździstą nocą i wybrać tę jedną, jedyną

Tę, którą będzie kochał, dopóki będzie żyła

Delikatnie ją zerwie, umieści w płóciennym worku, przerzuconym prze ramię, 

Kiedy wróci do domu, wstawi do kryształowego wazonu,

Wybierze dla niej ten napiękniejszy

Będzie do niej mówił tak słodkie słowa, jakich nie mówił nikomu

Dotykał jej liści i kolców

Codziennie zmieniał wodę, chodząc po nią do leśnego źródła

A kiedy ona straci wszystkie płatki, kiedy przestanie się do niego uśmiechać

Z czułością i bólem wyniesie ją daleko, za źródło do którego chodził po wodę dla niej, daleko za pobliski las, jak najdalej od siebie i wtedy zostawi ją na polu - po to aby zapomniec o tym jak bardzo ją kochał, jednocześnie pamiętając jeszcze mocniej

I kiedy zapomni wystarczająco

Znów pokona te wszystkie góry, lądy, morza, nieboskłony, zakradnie się do ogrodu, mglistym świtem, granatowym wieczorem, gwieździstą nocą i wybierze kolejną

a Ogrodnik, Ogrodnik będzie tęsknił jeszcze bardziej, 

mając je wszystkie tęskni za tym, kogo już nie ma, tracąc każdą z nich traci podwójnie, bo wszystko to czym ona była i część wspomnienia o tym, kogo już nie ma

Voleur de Roses - jest jak tęsknota za porzuconymi marzeniami

Tymi pierwszymi, często najbardziej świetlistymi, jasnymi

Wyśnionymi kiedy serce było naiwne, otwarte, pełne wiary, że kiedyś, że to wszystko się spełni 

Ale w pewnym momencie, trzeba było je porzucić

W akcie trudnej szczerości z sobą samym

Aby nie być śmiesznym, aby się nie łudzić, nie oszukiwać i aby zacząć siebie na nowo, z innymi marzeniami, z innym sobą

Aby się ocalić,  

Aby uchronić ten ostatni kawałek siebie, do którego chce się wracać

Jest tu dużo mokrej, pełnej róży, otwartej, różowej, różowej - pudrowo, mniej morelowo, bardziej amarantowo

Takiej, która kocha półcień

Wszystko to podszyte fioletem dojrzałej, wytrawnie winnej śliwki

Na końcu, który jednocześnie pojawia się już na poczatku jest patcholuli - mokre, ziemiste, jak nasączona czystym, intensywnym deszczem gleba

Twórcą kompozycji jest Michel Almairac

Zapach porzuconych marzeń, bo wtedy tęsknota za nimi, to zapach ocalonego kawałka siebie, do którego chce się wracać

Na przekór sobie i wszystkiemu

Biec za siedem lądów, mórz, gór i nieboskłonów i bardzo na chwilę i bardzo nieczęsto móc się przekonać, że ten różany ogród tam ciągle jest