Amouage Memoir Man - zapach czułej niepamięci własnej

Pamiętać ciągle jest trudno, nie pamiętać jeszcze bardziej
Niepamięć nie powstaje z niczego
Nie przychodzi sama 
Nie staje pewnego dnia w pełnym obrazie siebie mówiąc "oto jestem"
Niepamięć to budowany z mozołem wysiłek
Godziny myśli i uczuć 
Kilometry rozważań, mile decyzji

Wylane łzy, stoczone ze sobą walki, okupione strachem porzucenia i rozstania ze sobą 

Niepamięć nie jest zapomnieniem

Nie jest prosto definiowaną ucieczką 

Nie jest łatwiejszym wyjściem, czy pójściem na łatwiznę

Niepamięć jest jednym z piękniejszych, bardziej finezyjnych i wysublimowanych kłamstw, jakie ofiarujemy samym sobie

Hołubimy ją

Stawiamy wysoko na ołtarzach snów 

Kładziemy przed nią kobierce utkane z marzeń, których się wyrzekamy

Palimy wonne kadzidła z uczuć, które poświęcamy

Rozpościeramy śnieżnobiałe obrusy krochmalone tęsknotą, co do której się nie przyznajemy

Wszystko to, po to by zapomnieć o sobie

Budując niepamięć osobistą, tworzymy niepamięć siebie

Bycie nie będą i czucie nie czując

Nie poddają się temu jedynie zmysły, które rozpaczliwie chwytają się każdego fragmentu rzeczywistości

Wszystko to po to, by być nie będą

By być nieobecnym w sobie, cały czas będąc tutaj

Bo obecność zakłada spotkanie z samym sobą

Spotkanie, odczuwanie siebie, rozmowę, śnienie, marzenie, kochanie, nie kochanie, przyjmowanie, odrzucanie, czułość i nie czułość, dni pełne dni, noce pełne nocy, albo jedne i drugie puste i bezowocne

Bo spotkanie z samym sobą, po tym kiedy się nie było

Kiedy się ciągle przed sobą uciekało

Kiedy ciągle zastępowało się sobie siebie ciągle kimś i czymś innym: wrażeniami, cudzymi myślami, niechcianymi spojrzeniami, pożyczonymi słowami, skradzionymi ustami, niebami w które się nie wierzy

To spotkanie rodzi strach

Bo czy znajdzie się siebie w sobie

Czy jeszcze jestem tam ktoś, kto jest mną, a kogo porzuciłem, czy porzuciłam

A jeśli jest... to jak zacząć

Jak spojrzeć w oczy, jak przeprosić, jak się zachować

Obiecać siedem światów z siedmioma morzami, górami i lasami każdy?

Obiecać wielokrotność tysiąca i jednej nocy najpiękniejszych snów?

Obiecać 100 nieboskłonów, a każdy z nich przyprószony będzie co najmniej tysiącem gwiazd?

A może po prost nie mówić nic 

Nie obiecywać nic

Tylko po raz pierwszy od bardzo dawna, albo po raz pierwszy po prostu dać sobie czułość

Nie karcić się

Nie oceniać

Tylko sobie wybaczyć: wszystkie błędy, wszystkie życiowe skróty, wszystkie te nieudane starty i mety, wszystkie falstarty i wszystkie zgubione azymuty

Po prostu zacząć ze sobą być

Oswajać się i dać sobie taką czułość, jaką chciało znaleźć się w innych, we wszystkim tym, co stawało się ucieczką od siebie

Dać sobie tę bezwarunkową czułość

Przytulić się do siebie, objąć własnymi ramionami i pozwolić sobie być, sobie ze sobą

Amouage Memoir - on jest taki jak cała ta budowana z żelazną konsekwencją niepamięć, jest porzucaniem i porzuceniem siebie i jest odnajdywaniem siebie i jeszcze bardziej czułością

Bo za niepamięcią, za ucieczkami, za zaprzeczaniem sobie, tak bardzo na ich końcu, u ich kresu jest właśnie ona - czułość

Czułość, która uczy jak kochać siebie, po to by móc kochać i tę miłość przyjmować

Początek jest trudny, tak samo jak podjęcie decyzji o zapomnieniu: piołun bazylia i mięta. Środek kusi i mami obietnicami tego, że będzie inaczej i nigdy nie poczujemy gorzkości własnych niespełnień, które okażą nie nasze: miękki dym kadzidła, kusząca róża i odświętna lawenda. Koniec, który jest początkiem bycia razem, bo bycia z sobą, to: gwar tytoniu, ciepłego bursztynu, zmysłowości drzewa sandałowego, szumu wetywerii, dotyku piżma, szeptu wanilii, miękkości dębowego mchu, siły drzewa gwajakowego

Zapach powstał w 2010 roku, jego autorką jest Karine Vinchon Spehner