Egoiste od Chanel - nieobecna bliskość

Nigdy nie powiesz, że mnie kochasz

Nie nazwiesz swoim snem, fascynacją, jedynym sensem

Nigdy nie powiesz mi, że budzisz się dla mnie

Nie przybiegniesz z bukietem kwiatów o poranku, ani w nocy

Nigdy nie powiesz, że jestem całym Twoim światem

Nie będziesz kołysał do snu 

Nigdy nie powiem Ci ile dla mnie znaczysz

Nie będę prasować Twoich koszul i pytać czyj zapach na nich został po nieobecnej nocy

Nigdy nie będę czekać w oknie, kiedy długo nie będziesz wracał

Nie będę pytać z kim, gdzie, ani dlaczego byłeś lub byłaś

Nigdy nie nazwę zdrady jej własnym

Imieniem

Nie będę pokazywać jak boli mnie to, że nie potrafimy być blisko

Choć będziemy dla siebie kimś najważniejszym

Choć będziemy chcieć śnić wspólne sny i dzielić się nimi

Choć nie będziemy chcieli szukać zapomnienia w ramionach innych

Choć będziemy wiedzieć, że na końcu świata będziemy na siebie czekać

To nie wyznamy tego sobie 

Nie przyznamy się przed sobą do żyć, które mieliśmy wcześniej, a które straciliśmy

Nie opowiemy sobie o tym, jak czasem boli to, kiedy choć chcesz to nie potrafisz zamknąć za sobą drzwi do tego, czego już nie ma

Nie opowiemy sobie, jak tego nienawidzimy w sobie i jak bardzo tym jesteśmy

Nie przyznamy się sobie, jak dawne blizny mogą boleć

Mimo, że nie będziemy z sobą z rozsądku - oboje tym gardzimy

Mimo, że będziemy się kochać tą trudną miłością, której na drugie imię nieobecność

Mimo, że tak bardzo będziemy chcieli uwolnić się od wspomnień

Mimo, że tak będziemy chcieli sobie pomóc

To nie pomożemy sobie

Bo nie umiemy znieść swojej i czyjejś słabości

Bo nie chcemy jej w kimś i w sobie

Bo w tym kim jesteśmy razem szukamy zapomnienia

Bo chcemy się oszukiwać jak silni jesteśmy, jak niewrażliwi na własne okaleczenia

Bo nie przyznamy się przed sobą, że kiedy jedno śni, w tę jedną z tych nocy kiedy nie mamy odwagi i  mocy szukać ucieczki od siebie, to siadamy na skraju łóżka, zaciskamy dłonie i boimy się uwierzyć, że naprawdę jesteśmy ze sobą

Każde z nas będzie chciało odejść pierwsze

Mimo świadomości bólu pozostawienia kogoś, samemu sobie i światu

Mimo pamięci bólu pustki i nieobecności

Mimo wszystkich pustych słów jakie zostana

Mimo świadomości tego, że zostanie tylko niebo

Na początku puste i bezbarwne

Mimo wiedzy, że jedynymi słyszanymi zdaniami będą szumy wiatru

Bo kolejny ból pozostania z bezbarwnym niebem, niemym światem i niewidomym światłem 

Dla każdego z nas jest nie do uniesienia

Do chwili kiedy przyjdzie się z nim zmierzyć

A wtedy cała ta bliskość, której nie mieliśmy

Której tak się baliśmy, od której tak konsekwentnie uciekaliśmy

Którą z takim zapamiętaniem gubiliśmy

Wtedy ona będzie najczulszą pieszczotą, najsłodszym słowem, najpiękniejszym snem

Mimo, że jej wcale nie było

Tak sobie wówczas codziennie powtarzaliśmy

Chanel Egoiste - chłód drzewa różanego, silnie zmrożonej mandarynki, suchego mahoniu i drażniącej kolendry. Ciepło cynamonu, oleistej róży damasceńskiej i ostrość goździka. Objęcia drzewa sandałowego, tytoniu, wanilii, skóry i półpłynnego bursztynu

Zaprzeczenie bliskości, które jest jej ucieleśnieniem najczulszego snu o niej

Zapach powstał w 1990 roku, jego autorem jest Jacques Polge