Dior Dune Woman - niestała miłości

Miłość nigdy nie ma stałej wartości

Kiedy dla jednych jest śnieniem wspólnych snów

Składaniem sobie obietnic o wiecznym szczęściu

Wzajemnym obdarowywaniem się niebem i gwiazdami

Wtedy dla innych jest oswajaniem utraty 

Uporczywą walką z pamięcią, niepamięcią 

Walką z niemożnością ucieczki od tego co było, a co nigdy nie wróci

Nawet jeśli nie było tego nigdy

Miłość bywa ciągłym zdobywaniem

Zdobywaniem się na odwagę aby wierzyć

Zdobywaniem się na odwagę by próbować, 

Zdobywaniem się na odwagę by dawać sobie nieskończoną liczbę szans

Miłość bywa godzeniem się z niespełnieniem

Z wszystkimi porzuconymi pragnieniami

Pragnieniami o smaku czyichś myśli, uczuć, ust i ciała

Godzeniem się z wyczerpaną liczbą szans i możliwości

Godzeniem się z tym, że ich nigdy nie było

Zdobywanie, odwaga, to ciągłe wierzenie

To pełne słońca dni. 

Jego wschody i zachody, bo wtedy najlepiej się śni i dzieli sobą z kimś

Niespełnienie i godzenie się z nim

To unikanie brzasków, zmierzchów i gwiazd

To umiłowanie czasu przed wschodem słońca i tego przed jego zachodem

Bo tylko on nie przynależy do świata i do nikogo innego

Bo to oswajanie, to godzenie się

To nie jest rozpacz 

Jedni przychodzą po to by kochać, inni po to by godzić się z tym, że kochać już nie chcą

Tylko co wtedy, kiedy w mieście na skraju świata

Kiedy pod jedną z samotnych ścian klubu

Kiedy tuż przed wschodem słońca w drodze do domu, pośrodku mostu ulicy, czy skweru spotkasz czyjeś spojrzenie

Przeczytasz w nim wszystko

Albo tylko to, co chcesz przeczytać 

I nawet wtedy kiedy uciekniesz

To spotkasz je kolejny raz

Przy innej ścianie, przed innym brzaskiem, na innym moście, rozdrożu, ulicy

Nie zapytasz o imię

Nie zapytasz o nic

Nie dasz i nie przyjmiesz żadnej obietnicy - ani wspólnego świata, ani rozkoszy, ani przyjemności, ani niczego

Zamkniesz oczy i On/Ona je zamknie i wtedy zaczniecie mówić

Że to co dla Was jest miłością to godzenie się z tym, że jej nie ma 

Bo jesteście, tymi, którzy nie przyszli kochać, tylko oswajać to, że kochać im nie dane

Umówicie się na wspólne odliczanie do czterech

Wtedy otworzycie oczy i zaczniecie biec - każde w swoją stronę

I to będzie koniec 

Wspólnie na głos: raz, dwa, trzy, cztery

.....

Tylko co jeśli zostaniecie? Każde na swoim miejscu 

Co jeśli zacznie świtać?

Do wszystkich tych, którzy kochają, tych którzy chcą kochać przyjdzie nowy dzień

A Wy będziecie tak dalej

Pośród nich, pośród słońca i dnia

Na tyle blisko aby czuć swój zapach

Z zamkniętymi oczami, wpatrzeni w siebie

Żadne z Was nie odważy się uszczypnąć drugiego, na wypadek, gdyby to miało okazać się snem

Dune - jest taki jak miłość. Nie ma stałej wartości i stałego wrażenia. Nawet wtedy kiedy myślisz, że wiesz jak pachnie, że wiesz o nim wszystko objawia się takim, jakim nie był nigdy.

Otwiera się raz ciemną różą, raz ciężkim aldehydem, raz soczystą mandarynką, a raz piwonią lub bergamotką. Uwodzi Ylang - Ylang, kwiecistym jaśminem i pszonakiem. Serce zdobywa oleistym bursztynem, mokrym drzewem sandałowym, ciepłymi paczulą i piżmem i enigmatycznym mchem dębowym wymieszanym z benzoesem. 

Zapach wydany został w 1991 roku

Jego twórcy to: Dominique Ropion, Jean Louis-Sieuzac oraz Nejla Barbir

Jedna z najbardziej enigmatycznych kompozycji

Tak samo niestała jak miłość

Tak samo nieuchwytna i nieprzewidywalna