Angel Dust Fugazii - zapach nienazwanego błękitu, który nie jest błękitem

 

Wiem, że nie ma w Tobie nic z błękitu

Ale dla mnie jesteś nim najbardziej

Mimo to, że jesteś chyba bielą

To dla mnie nią nie będziesz

Jesteś błękitem, który nie ma nazwy

Bo jesteś trochę taki 

jak odcień jeansów tego wysokiego chłopaka, który siadał z blokiem rysunkowym na ławce w parku i szkicował

On nie przynależał do tego świata

Nie wiem czy przynależał do jakiegokolwiek

Czasem się zastanawiam czy on naprawdę istniał

Jesteś jak kolor oczu

Jego, albo Jej

Wiem, że one były czasem bardziej zielone niż błękitne

Albo bardziej niebieskie

Kochałem w nie patrzeć

Szukać w nich siebie

Nas szukać się nigdy nie odważyłem

Możesz zapytać czy żałuję

Wiesz, że nie odpowiem prawdziwie

Bo nie umiem przyznać się sam przed sobą

A może po prostu nie chcę

Bo po co

Jesteś jak ta obfita hortensja, którą widziałem w oknie kwiaciarni

Ale nie miałem jej komu dać

A nie chcę dawać sobie czyjegoś złamanego życia

Bo dając ją komuś dałbym wszystkie słowa, których nie potrafię wymówić

A sobie dałbym po prostu obietnicę końca

Jesteś jak ranna mgła nad stawem, który śni mi się nieregularnie

Ten staw i wielki park, w którym jest

I wtedy w tym śnie dopóki sobie nie uświadomię, że śnię jestem taki szczęśliwy

Wiem, że mgły nie mają koloru

Ale ta ma i jest w niej część Ciebie 

Jesteś jak widnokrąg widziany zimą nad morzem

Wydajesz się być na wyciągnięcie ręki

Ale tak naprawdę Cię nie ma

Bo jesteś jedynie złudzeniem

Angel Dust od Fugazii - najbardziej ciepły odcień błękitu, który nie jest błękitem

Otula kaszmirem, mami piżmem i białą ambrą

Zwodzi kaszmeranem

Zaczepia suchym pieprzem i bergamotką

Fantasmagoria bliskości i błękitu, który nie istnieje

A w którym chowają się te wszystkie sny, które tak bardzo chce się śnić